Eén ding hebben we allemaal gemeen als we met de trein reizen: we ergeren ons makkelijk aan de rest. Onder andere door smartphonegebruik. Die irritatie loopt extra hoog op in de stiltecoupé.
Lees verder na de advertentie.
Irritaties in de stiltecoupé
De trein is een plek waar we ons snel aan elkaar ergeren. Niet zo gek, want je pakt mensen met compleet verschillende belevingswerelden en doelen, en stopt ze soms voor uren in een metalen tube.
Eén van de grootste irritaties is ongetwijfeld smartphonegebruik. Het zonder koptelefoon luisteren van muziek, irritante ringtones (persoonlijk hekel ik vooral die van Samsung) en natuurlijk luid bellen. Die irritatie wordt alleen maar versterkt in de stiltecoupé.
Als ik een lange rit moet maken, dan ga ik bijna altijd in de stiltecoupé zitten. Meestal wil ik werken, maar soms ook in alle rust wat lezen of een serie kijken. In theorie is de stiltecoupé dus fantastisch: een hele ruimte waar iedereen stil blijft. In de praktijk is het één van de grootste leugens die ons in Nederland wordt wijsgemaakt.
Magische plek
De stiltecoupé is een soort magische plek waar veel mensen niet in geloven. Deze week hoorde ik nog een jong stelletje vanuit het balkon er over discussiëren. “Hier moet je stil zijn”, zei de ene. “Nee joh, dat doet echt niemand”, zei de ander terwijl ik mijn laptop vastklampte, omdat eerder die reis al een groepje van vier meiden in de coupé hun hele leven had besproken. Daarna ging er bij overmaat van ramp ook nog een kind tegenover me zitten.
Uiteindelijk ging het stel toch naar een andere coupé, maar het duurde niet lang tot twee jongens binnen liepen, opmerkte dat het een stiltecoupé was, ze beiden moesten lachen en gingen zitten praten. De stiltecoupé is een soort Sinterklaas of Kerstman: vroeger geloofde je er nog in.
Nu maakt de NS het ook niet heel makkelijk. In veel treinen staat duidelijk ‘STILTE’ en ‘SILENCE’ op de ramen, maar in nieuwe treinen worden ‘werk- en rustzones’ ingericht. Zie je een poppetje met een laptop, koptelefoon en boek, dan is die ruimte bedoeld om te werken, lezen, slapen of zachtjes te praten.
Onderdeel van de ‘werk- en rustzone’ is tevens een stiltezone. Daar is een mannetje met een vinger bij de mond te zien. Als het woord STILTE mensen al niet stil houdt, dan zullen de op meerdere manieren te interpreteren symbolen op het raam helemaal niet lukken. Misschien is het een beter idee als de NS het woord ‘stilte’ niet alleen op de ramen, maar ook op banken, vloer, klaptafeltje en het altijd verrassend luide prullenbakdekseltje zet.
Van alle tijden
Ik ben niet iemand die snel wat van praters zeg. Samen met anderen die die hoop al hebben opgegeven, houden we het wellicht bij een kwade blik als we in een slechte bui zijn. Eén keer zei ik tegen een vrouw en drie meisjes – die vrolijk aan het praten waren – dat ze in een stiltecoupé zaten, omdat ik mij moest concentreren op een artikel. Het viertal reageerde alsof ik hun ijsjes had afgepakt en voor hun neus had opgegeten. De rest van de reis voelde ik mij schuldig.
Anderen waren mij vast dankbaar, want dat ben ik ook als iemand wat van praters zegt. Meestal dan, want afgelopen zomer, toen iemand heel zachtjes aan het praten was of iets op een smartphone keek, riep een man op maximaal volume: “DIT IS EEN STILTECOUPÉ!!!”. Daar schrok iedereen zo van, dat niemand de rest van de reis nog rust heeft kunnen vinden.
De ergernis blijkt van alle tijden te zijn. Vorige week kreeg ik een map in handen met knipsels uit kranten over en van mijn vader. Zeker twintig jaar geleden schreef hij een stukje met de kop: “Kan dat bellen nu eens afgelopen zijn?”. Hij schrijft over een jongen die luid telefoneerde in de eersteklascoupé, waar na een kwartier vier verschillende mensen wat van zeiden.
Mijn vader eindigt zijn stukje met: “Medereizigers! Samen kunnen we de terreur van de GSM’s de baas. We laten ons niet meer ringeloren. Roep de bellers tot de orde.’ Het blijkt dat irritatie door telefoons in de trein van alle tijden is. Daarnaast is ringeloren mijn favoriete nieuwe woord.
Meer columns
Elke zaterdag lees je op Android Planet een nieuwe column. Lees ook onze vorige edities:
- Column: Helaas gaat de keuze nog vaak tussen innovatie en duurzaamheid (23-7-2022)
- Column: Abonnementen voor autofuncties drijven mensen naar onveilige software (16-7-2022)
- Column: Ik wil gewoon screenshots van Netflix maken (2-7-2022)
- Column: Open komende vakantie eens de Geocaching-app (25-6-2022)
- Column: Hoe asociale wielrenners worden gemotiveerd door een app (18-6-2022)
