Column: Mijn transhumanistische telefoonbultje

Door het coronavirus ben ik extra alert als er iets mis is met mijn lichaam, maar toch negeerde ik mijn nieuwe telefoonbultje.

Telefoonbultje

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar door corona-angst ben ik constant bewust over elk klein dingetje dat er mis is met mijn lichaam. Vroeger was een hoofdpijn gewoon een hoofdpijn, en een dichte neus gewoon een klein verkoudheidje. Nu is het constant de vraag: is het corona? Is het stress? Is het hooikoorts? (Spoiler: na een aantal hooikoortspillen blijkt het vooral hooikoorts).

Als je dat normaal met je lichaam doet, is er geen beginnen aan. Elk raar plekje of pijntje aandacht geven is enkel voor de echte hypochonder weggelegd. Vaak gaan kwaaltjes namelijk vanzelf weer weg. Ik negeerde de afgelopen maanden zo’n plekje op m’n vinger dat soms wat gevoelig was, maar dit plekje ging niet weg. Nu snap ik pas wat er aan de hand is.

Dat bultje op mijn vinger is precies de plek waar ik mijn smartphone op laat rusten als ik het toestel in mijn hand houd. Ik heb dus gewoon eelt op mijn vinger van het smartphonegebruik. We hebben het wel eens over de mentale lasten van teveel op je smartphone zitten, maar niemand heeft me ooit verteld over bultjes!

Upgrade

Ik ben er nog niet over uit of deze nieuwe uitbreiding van mijn lichaam een kwaal of een upgrade is. Het is natuurlijk niets anders dan eelt op je voeten, of bij gitaarspelers op hun vingertopjes. Als je maar vaak genoeg wrijving uitoefent, verdikt de huid zich. Maar het voelt ook een beetje alsof mijn lichaam zich aanpast aan de technologie die ik gebruik.

Vroeger werden we altijd gewaarschuwd dat we niet te dicht op de televisie moesten zitten, want dan zouden we vierkante ogen krijgen. Dat past in het rijtje leugens die we van onze ouders hoorden, zoals dat je sterk wordt van spinazie en dat kauwgom in je maag blijft zitten. Maar misschien zijn vierkante ogen juist wel ideaal voor onze schermmaatschappij, waarin we het grootste gedeelte van de dag staren naar vierkant beeld.

Transhumanisme

Ik zie wel wat in het hele idee van transhumanisme, waarbij onze lichamen via technologie worden verbeterd om zo de natuurlijke grenzen te doorbreken. We kunnen sneller, sterker en slimmer worden. Zelfs langer leven, of compleet nieuwe mogelijkheden krijgen. Dit idee bestaat al langere tijd, maar pas in de afgelopen jaren wordt het steeds realistischer door de ontwikkeling van onder andere kunstmatige intelligentie en nieuwe materialen.

Veel populaire cultuur speelt met dit idee en stelt vragen als wat het betekent om mens te zijn als je alles kunt aanpassen. En wanneer ben je meer machine dan mens en maakt dat uit? Met als ultieme versie de sleeves uit Altered Carbon, waar enkel het bewustzijn nog overblijft dat wordt geüpgraded met een heel lichaam.

Nu klinkt het aantrekkelijk om mijn lichaam via technologie te verbeteren en te verjongen, maar bovenal wil ik volledig nieuwe functies. Ik wil dingen doen die anderen niet kunnen. Wat dat moet zijn, weet ik nog niet. De onderhuidse chip is al mogelijk en wellicht de eerste stap. Dan kun je betalen, de deur ontgrendelen of inchecken bij het openbaar vervoer met je hand. Ik weet nog wel een bultje op mijn hand waaronder mogelijk plek is.

Meer columns

Elke zaterdag lees je op Android Planet een nieuwe column. Check ook onze vorige edities.

• Column: Open komende vakantie eens de Geocaching-app (25-6)
• Column: Hoe asociale wielrenners worden gemotiveerd door een app (18-6)
• Column: Bank-apps hebben teveel storingen, maar wat is het alternatief? (11-6)
• Column: Zou je gratis data nemen in ruil voor reclame? (28-5)
• Column: Eetstoornissen vermomd als fitness op TikTok (14-5)
• Column: Er moet een betere manier zijn om oude apps te bewaren (30-4)
• Column: Elon Musk gaat Twitter niet verbeteren (14-4)
• Column: Ik kan niet meer normaal naar YouTubers kijken (9-4)
• Column: Het wordt hoog tijd om die kabel door te knippen (2-4)
• Column: Verkiezingen moet je echt niet via een app willen (19-3)